Bir önceki yazımızda İsrail ile Filistin arasındaki çatışmanın tarihi kökenlerinin olduğunu, semavi dinler açısından kutsal sayılan bu bölgenin paylaşımı konusunda yüzlerce yıllık husumetin devam ettiğini ve edeceğini ifade etmeye çalıştık. Hangi konu olursa olsun konuşup-yazarken ezber bilgiler kullanmayı sevmiyorum. Bu nedenle Sokrates’in “sorgulanmamış hayat yaşanmaya değmez” sözünü önemserim. Sorgulayıp, araştırıp yazmak ve konuşmak bence insanlığa katkı anlamında en önemli erdem olmalıdır.
Kutsal temelli bir bölgenin tarihi düşmanlığını yaşıyor, vahşetini izliyoruz. Tarihi kökenleri çok çok eskilere dayanan bu düşmanlığın çağdaş dünyadaki versiyonu daha çok can kaybı, daha çok kan ve daha çok dehşet barındırıyor. Çünkü teknoloji toplumsal refahı ne kadar arttırdıysa, insan öldürmeyi de bir o kadar kolaylaştırdı. Uzak, güvenli bir alandan bir düğmeye basıyorsunuz ve yüzlerce insanı öldürebiliyorsunuz. Gelişen savaş teknolojisi, ürettiği silahlar insanın ne kadar vahşi bir canlı türü olduğunun en bariz örneği gibi sanki!
Mezopotamya dediğimiz bölgeyi çok ilgilendiren ama etkileri tüm dünyayı saracak bu bölge tarihte birçok medeniyetin beşiği olmuştur. Ülkemizin; Adıyaman, Batman, Diyarbakır, Gaziantep, Kilis, Mardin, Siirt, Şanlıurfa ve Şırnak illerini de içine alan Irak merkezli bu alan, tarih boyunca farklı kavimlerin bir arada yaşadığı bir bölge olmuştur.
Bu bölgenin ismi “iki nehir arasındaki topraklar” anlamına gelir ve isim babası Antik Yunanlılardır. Fırat ile Dicle nehirleri arasında kalan bu bölge tarihin başladığı ilk’ler diyarıdır. Sümerler, Akadlar, Babilliler, Asurlular ve Aramiler gibi bilinen medeniyetler bu bölgenin ev sahipliğini yapmıştır. Toprakları verimli ve iklimi elverişli olduğu için sürekli yerleşim anlamında cazibe merkezi olmuştur. Bu nedenle medeniyetler beşiği olarak da anılmıştır.
Biz Türklerin Arap ve Roma kaynakları ile Tarihçi Reşîdüddîn Fazlullah-ı Hemedânî’ye göre bu bölgeye gelişi İ. Ö 680 yılına dayanır. Kaba ve kısaca insanlık tarihinde çok eski zamanlara dayanan bir yerleşim yeridir Mezopotamya.
Günümüze dönecek olursak geçen yüzyılda yükselen Yahudi milliyetçiliği ve bunun aktörü olan Siyonistler, iki bin yıl önce sona ermiş olan İsrail Krallığından sonra Modern İsrail Devletini İngilizlerin desteğiyle 1948 yılında kurmuşlardır. “Geri Dönüş Kanunu” ile dünyanın her yerindeki Yahudileri bu bölgeye çekmiş, doğrudan vatandaşlık hakkı vererek İsrail’e yerleşmeye teşvik etmişlerdir. Azınlıktan çoğunluğa, küçücük bir toprak parçasıyken şu anda ev sahibi olan Filistin’i küçücük bir alana mahkûm edecek kadar büyümüştür. Yahudi milliyetçisi Siyonistlerin ortak noktası, İsrail’in Yahudiler için milli yurt olmasıdır.
Kendi ülkelerinde mülteci konumuna düşen Filistin konusuna hiç girmek istemiyorum. Ama biliyoruz ki bu savaş sadece İsrail-Filistin savaşı değildir. Bu savaş sadece Arap-İsrail savaşı da değildir. İçinde tarihi kutsalların olduğu, jeopolitik, jeostratejik, din temelli ancak ekonomik çıkarları olan bir dünya savaşıdır.
Gelelim esas meseleye…
Üzgünüm ama yaşadığım sürece edindiğim tecrübe sabittir ki; doğmaların hüküm sürdüğü insanlık aleminde hiçbir barışçıl çaba yeryüzüne barışı getiremeyecektir. Kendi kutsalının peşinden koşarken bir başkasının kutsalını yok sayan anlayışın hadsizliği hangi düzenin kalıcı olmasını sağlayabilir ki? Hangi gerekçe masumların, çocuk, kadın ve tarafsızların katledilmesini haklı gösterebilir ki? Hangi Tanrı bu kadar vahşeti isteyip, murat edip, onayabilir ki? İnsan olan hangi canlı masumların ölmesine taraf olup, bir diğerini tutabilir ki?
Görülüyor ki sorunun kaynağında gelişmiş batılı ülkelerin emperyal amaçları vardır. İsrail temsil ettiği bu anlayışın bir kuklasıdır. Halkları temsil ettiği önyargısı ile hareket eden her kökten dinci örgüt ve organizasyonlar huzur ile barışın en büyük düşmanıdır. Biz biliyoruz ki şiddeti bitirmenin tek yolu şiddeti gerekçesinden ayırmaktır. Ama görülüyor ki bu gerekçe bazı grupların var olma nedeni haline dönüşmüştür. O yüzden yok etme kültürü iki tarafa da nüfuz etmiş, tek amaç ve hedef durumuna dönüşmüştür.
Bu olay ve türevi durumlar için kendisini insan olarak değerlendirebilenlerin inancı doğmalar değil yaşamın getirdiği özel durumlar olmalıdır. Bu nedenledir ki “doğada yaşayan ve yaşam hakkı olan her canlıya uygulanan, uygulanacak olan şiddete hayır!” diyoruz. Yaşamı ve hayatı tehdit eden her anlayışa, inanışa hayır! Diyoruz. Barışa, hoşgörüye ve ötekinin varlığına evet! Sevgi ve saygıya evet! Diyoruz…
Aslında insanın temelinde var olan savaş dürtüsüyle alakalı askerler, din adamları, devlet erkanı veya politikacılar değil biyologlar konuşmalıdır. Çünkü bütün bu olanlar insan denilen canlı türünün biyolojisiyle alakalıdır. Yeryüzündeki serüvenimizin başlangıcından bugüne sürekli savaştık. Hep öldük, öldürdük. Tarihsel süreçte bu hiç değişmedi. Sanırım değişmez de…
Ümit her zaman ümitsizliği yenmiştir. Yaşam dediğimiz bu süreçte bir Ümit yolculuğu değil midir?
Afetsiz günler dileğiyle…
*
HÜSEYİN KANZA
